Metody prezentacji danych

Istnieje wiele metod prezentacji danych. Dobiera się je w taki sposób, aby jak najbardziej czytelnie ukazywały pewne obiekty czy zjawiska.

1. Metoda izolinii (metoda izarytmiczna) Zjawiska przedstawiane są za pomocą izolinii, czyli linii łączącej punkty o tej samej wartości pewnej cechy. Wyróżnia się:

Rys.1. Profil terenu przedstawiony na mapie metodą izolinii. 

Istnieje więcej izolinii, gdyż tworzyć je można dla różnych zjawisk, mających charakter ciągły.

W praktyce izolinie wykreśla się na podstawie wartości zmierzonych w sieci punktów (np. stacji meteorologicznych dla map pogodowych). Według tradycyjnego sposobu punkty te łączyło się siatką nieprzecinających się trójkątów, których boki dzieliło się stosownie do różnicy wartości zjawiska w wierzchołkach - punktach pomiarowych, co było podstawą do wykreślania linii. Działanie takie, nazywane interpolacją przeprowadza się obecnie w sposób automatyczny korzystając z odpowiednich algorytmów zaimplementowanych do odpowiednich programów komputerowych.

2. Metoda kropkowa (punktowa) Służy do przedstawienia rozmieszczenia zjawisk na mapie przy użyciu kropek. Kropki nie symbolizują konkretnych obiektów, a jedynie ich liczbę. Mają one pewną wagę, czyli określają ustaloną liczbę obiektów, np. 1 kropka to 100 gospodarstw rolnych.

3. Kartodiagram Oznacza mapę, na której prezentuje się ilość pewnego zjawiska, korzystając z diagramów. Diagramy ilustrują dane liczbowe, zazwyczaj w formie figur płaskich lub brył. Umieszcza się je bezpośrednio na mapie, aby odnosiły się do poszczególnych punktów, powierzchni lub linii. Istnieją trzy rodzaje kartodiagramów:  proste, obrazujące jedynie wielkość zjawiska; złożone strukturalne, ukazujące podział zjawiska na części składowe (np. udział poszczególnych zbóż w całości zasiewów); złożone sumaryczne, prezentujące zarówno wielkość, jak i strukturę zjawiska.

4. Kartogram Tak nazywa się mapę, na której pewne wartości odniesione są do określonych jednostek terytorialnych - krajów, województw, powiatów itp. Wartości te przyjmują postać względną, są nimi chociażby takie mierniki, jak: liczba ludności na 1 km2, zużycie nawozów sztucznych na 1 km2, dochód narodowy na 1 osobę. Wydzielone jednostki powierzchni pokrywa się szrafąmi lub barwą, której intensywność uzależniona jest od wielkości zjawiska, podzielonego wcześniej na klasy. Wyróżnia się kilka rodzajów kartogramów, np.:


Rys. Kartogram prosty..

5. Metoda sygnaturowa Rzeczywiste zjawiska są prezentowane na mapie za pomocą znaków, tzw. sygnatur. Sygnatury dzielą się na:

6. Metoda zasięgów Służy do pokazania na mapie obszaru, występowania danego zjawiska. Stosuje się w tym celu zazwyczaj linie zasięgu, określając, z której strony linii istnieją omawiane obiekty. Innym sposobem wyznaczania zasięgów jest nanoszenie siatki sygnatur lub opisywanie słowne. Metodę zasięgów stosuje się m.in. do wyznaczania obszarów występowania poszczególnych gatunków roślin i zwierząt. Jej charakterystyczną cechą jest to, iż granice mogą się swobodnie przecinać i nakładać. Wyróżniamy zasięgi zamknięte i otwarte, gdy zjawisko wykracza poza arkusz mapy.

7. Metoda chorochromatyczna (powierzchniowa, barwnego tła) Stworzona przez rozwinięcie metody zasięgów. Powierzchnia mapy podzielona jest na mniejsze pola, które oznaczają obszar występowania różnych zjawisk. Pola te nie mogą na siebie zachodzić, ponieważ zjawiska nie współwystępują ze sobą. Metoda chorochromatyczna stosowana jest np. na mapach geologicznych, glebowych czy administracyjnych.